FARMVIT DYPTAM 50G

Dyptam jesionolistny (łac. Dictamnus albus) (niem. Diptam) - SUROWIEC KORZEŃ MIELONY CERTYFIKOWANY, suszony w temperaturze pokojowej i przechowywany w odpowiednich warunkach, aby zachować wszystkie właściwości lecznicze.

Zioło św.  Hildegardy z Bingen zwane też Krwią Mojżesza, gdyż pod wpływem dużej ilości olejków uwalnianych z krzewu podczas upałów może dojść do samozapłonu rośliny. Stosowane w medycynie chińskiej pod nazwą Pai-hsien w przypadkach reumatyzmu, bólów głowy, żółtaczki, przeziębień i przeciw gorączce. Używane także w preparatach homeopatycznych, głównie przy schorzeniach ginekologicznych.

Działanie:

Wewnętrznie: uspokajające, rozkurczowe, miorelaksujące (rozluźniającym mięśnie szkieletowe), moczopędne, wykrztuśne i osuszające drogi oddechowe;  oczyszczające i odtruwające, napotne,  regulujące cykl menstruacyjny (przy nieregularnych, opóźniających się i skąpych miesiączkach); pobudza postęp porodu, ze względu na działanie alkaloidu - dyktamniny, która powoduje skurcze mięśni gładkich macicy; wspiera układ trawienny, pobudza trawienie, działa przeciwpasożytniczo, przeciwgorączkowo, przeciwbakteryjnie, przeciwwirusowo i przeciwgrzybiczo (hamujące rozwój bakterii, pierwotniaków, wirusów i grzybów.), wspiera wątrobę, działa przeciwpadzczkowo.

Zewnętrznie: odkażająco, odtruwająco na ugryzienia i rany; w kosmetyce: oczyszcza skórę, odwar i napar z korzeni działa rozjaśniająco na cerę, wzmaga procesy odtruwania skóry.

Dyptam stosowała św. Hildegarda (1098-1179).

Opisał to zioło także Albertus Magnus (1200-1280), Konrad von Megenberg (1309-1374). Konrad von Megenberg uważał dyptam za antidotum (odtrutkę), ponadto dobry lek do leczenia ukąszeń przez zwierzęta jadowite. Zalecał mieszanie soku dyptamu z winem i miętą (do picia).

Nasiona dyptamu do leczenia padaczki stosował Joachim Camerarius der Jüngere (1534-1598), wspaniały niemiecki lekarz, botanik, pochodzący z Norymbergii, współpracujący z Mathiolusem. Uważał, że olejek z nasion dyptamu znosił bóle kończyn, a destylat z kwiatów to dobry kosmetyk i środek odkażający (przeciwko zarazie).

Hieronymus Bock (1498-1554) stosował dyptam w leczeniu zatrutych ran i jako środek pobudzający miesiączkowanie.

Petrus Andreas Matthiolus (1501-1577) zalecał dyptam przy kamicy, bólach brzucha, braku miesiączki, przeciwko pasożytom wewnętrznym, zatruciom i dolegliwościom macicy. Szwajcarski lekarz i botanik Albrecht von Haller (1708-1777) wykorzystywał dyptam jako tonicum dla macicy, serca i głowy; środek odtruwający, przeciwpadzczkowy, napotny i przeciwrobaczy.

Zdaniem dra G. Madaus’a po czasach v. Hallera dyptam został nieco zapomniany w medycynie akademickiej, ale pozostał nadal w medycynie ludowej jako lek przeciwpadaczkowy i przeciwrobaczy. W leczeniu padaczki był łączony z jemiołą i korzeniem piwonii.

Wg Madaus’a w homeopatii dyptam jest używany w leczeniu chorób układu moczowego i płciowego. Zalecany był przy upławach i krwotokach macicznych. Z kolei w medycynie chińskiej dyptam (kora z korzenia) używany jest w leczeniu reumatyzmu, przeziębienia, bólu głowy i żółtaczki. Dr Gerhard Madaus działanie przeciwpasożytnicze dyptamu przypisuje dictamnolaktonom, które mają podobną strukturę do satoniny. Korzeń zawiera saponiny, alkaloid diktamninę i olejek eteryczny. W liściach zawarte jest 0,15% olejku eterycznego. Analiza doniesień literaturowych i ankiet przeprowadzona przez dra G. Madaus’a potwierdziła przydatność dyptamu w leczeniu upławów (białych), zaburzeń miesiączkowania, dla pobudzenia oczyszczenia macicy, histerii, robaczyc, zimnicy (w mieszance z cedrem), refluxu, zaburzeń żołądkowych, wzdęć i zaparć. W leczeniu nadwrażliwości, zaburzeń nerwowych u kobiet dobrze jest mieszać w ziółkach (Species) dyptam, kozłek, melisę i lawendę (napary z mieszanki).

Lonicerus (1528-1586) zalecał destylat z korzeni dyptamu w leczeniu kamicy.

Surowcem zielarskim jest liść, kwiat, ziele, kłącze z korzeniami i kora z kłącza (korzenia) – Folium, Flos, Herba, Rhizoma cum radicibus (dawniej Radix) et Cortex radicis Dictamni albi. W medycynie ludowej wykorzystywane są także nasiona dyptamu. Kwiaty (całe kwiatostany, z szypułą) powinny być zbierane w początkach i w czasie kwitnienia, suszone w ciemnym przewiewnym miejscu. Nie należy surowca suszyć w podwyższonej temperaturze, bowiem traci swoje właściwości lecznicze. Zbyt wysoka temperatura powoduje utratę wartości leczniczej surowca. Kłącza z korzeniami pozyskuje się jesienią lub wiosną. Liście powinny być zbierane przed lub w czasie kwitnienia rośliny.

Dyptam jest pomijany w większości publikacji nie tylko w Polsce, ale również idzie w zapomnienie także za granicą. Spośród najnowszych publikacji książkowych opis zastosowania dyptamu w lecznictwie znajdziemy w doskonałej książce Das große Buch der Heilpflanzen autorstwa M. Pahlow’a (2015 r.). Wśród składników czynnych dyptamu wymienia alkaloidy, olejek eteryczny, bergapten, saponiny, gorycze, antocyjany i glikozydy flawonoidowe. Zaleca dyptam jako środek regulujący miesiączkowanie, pomocny w leczeniu chorób układu moczowego i żołądka.

W Hagers Handbuch der Pharmazeutischen Praxis z 1938 roku jest krótki opis Dictamnus albus L., z którego pozyskuje się korzeń – Radix Dictamni i korę z korzenia – Cortex radicis Dictamni – Diptamwurzel (Racine de dictamne blanc, Ascherwurz, Spechtwurzel, Racine de fraxinella). Surowiec zawiera szczawian wapnia, olejek eteryczny i zywicę. Działa jako antihystericum i diureticum, ale głownie stosowany w medycynie ludowej. Na Syberii z młodych liści przyrządza się herbatkę.

Nowszy Hagers z 1992 r. spośród grup chemicznych składników czynnych dyptamu wymienił olejek eteryczny )mono i seskwiterpeny, pochodne fenylopropanu), kumaryny i furanokumaryny, alkaloidy furochinolinowe i gorycze limonoidowe.

Wskazania:

Wewnętrznie: przy nieregularnych miesiączkach, opóźnieniu  miesiączki i białych upławach, w skurczach i krwawieniach macicznych, w położnictwie (pobudzenie akcji porodowej), nieżyty przewodu pokarmowego, choroby żołądka, niestrawność, refluks, zatrucia, kolki, nerwica żołądka, skurcze i wzdęcia, zaparcia, bóle brzucha; choroby wątroby (stany zapalne, obrzęk, zakażenia),  pomocny w leczeniu chorób układu moczowego, kamicy moczowej oraz epilepsji.

Zewnętrznie:  w fototerapii przy bielactwie nabytym (vitiligo) i  łuszczycy (psoriasis) oraz jako okłady na rany po ugryzieniu jadowitych zwierząt, przy podrażnieniach, wysypkach, zmianach alergicznych, egzemie, łuszczycy, na trudno gojące się rany.

Ciekawostka: W średniowieczu odwar z ziela był stosowany przeciw dżumie.

Skład: olejek eteryczny, fitosterole (kampesterol, sitosterol), kumaryny (psoralen, bergapten, umbeliferon, ksantotoksyna), limonoidy (limonina, obakunon), flawonoidy (rutyna, diosmina, izokwercytryna), karotenoidy i antocyjany.

Dawkowanie:

Napar: 1 g surowca na szklankę wrzącej wody lub mleka; odstawić pod przykryciem na 20 minut. Należy pić 2-3 filiżanki takiego naparu dziennie.

Zewnętrznie: efektywne stężenie nalewki lub naparu/odwaru w kosmetyku 3-5%.

Przeciwwskazania:

W trakcie stosowania nie wystawiać się na ekspozycję słońca. Furanokumaryny dyptamu zwiększają wrażliwość skóry na światło.